Chapter eleven.

Z delikatnym uśmiechem odsunęła się od niego. Jej dłonie spoczywały na ramionach Sasuke, który przyglądał jej się badawczo. Sakura jedynie patrzyła się na Uchihę tępym wzrokiem, lekko spłoszona.

– Nawet nie wiem, od czego zacząć – wymamrotała tak cicho, jakby to była najbardziej żenująca rzecz w jej życiu.

Ponownie prześlizgnęła się wzrokiem po jego twarzy, a potem spojrzała na rękę w gipsie. I znowu podniosła wzrok. Odsunęła się na odległość wyciągniętego ramienia. Sasuke odgarnął kosmyk jej włosów za ucho i przesunął palcami po policzku. Potem odwróciła się i usiadła na kanapie. Podkuliła nogi, chowając w nich głowę. Za chwilę miejsce obok niej zajął Sasuke. Nie spojrzał na nią. Sięgnął po, zapewne ledwo ciepłą, herbatę, po czym upił kilka łyków.

– A co przychodzi ci jako pierwsze na myśl? – zapytał, trzymając kubek tuż przy twarzy.

– Jako pierwsze? – Zaskoczona uniosła głowę i spojrzała na niego. – To, że nie zdziwiła cię moja obecność tutaj. – Nie była pewna czy się uśmiechnął, czy też nie. Przez krótki moment dostrzegła jedynie uniesiony kącik jego ust. Siedział do niej pod takim kątem, że trzymany przez niego kubek zgrabnie zasłaniał jego usta.

– Zawsze jak coś cię gnębiło, przychodziłaś do mnie. Dla mnie to była kwestia czasu.

Wybałuszyła oczy. Usiadła na piętach, dłonie oparła o kolana i nachyliła się w jego kierunku. Była wyraźnie zaciekawiona jego odpowiedzią.

– Co masz na myśli?

– To, że nie zmieniłaś się za wiele. Nadal jesteś tą samą Sakurą, którą znam z tym wyjątkiem, że mnie nie pamiętasz. – Przytaknęła mu ze zgnębioną miną.

– Wiesz…– urwała. Zagryzła usta i przewróciła oczami. Próbowała znaleźć jakieś odpowiednie słowa. – Odkąd cię poznałam, coś niesamowicie mnie do ciebie ciągnęło...

– Zauważyłem – drażnił się z nią.

– Ej! – szturchnęła go w ramię – Nie wybijaj mnie z rytmu! To ty mnie napastowałeś. Nie pamiętasz? – mruknęła zadziornie. Na twarzy Sasuke pojawił się szelmowski uśmiech.

– Z tego, co wiem, nie za bardzo się sprzeciwiałaś. – Jej twarz zrobiła się cała czerwona. Nadęła policzki i sięgnęła po leżącą obok poduszkę, którą bez wahania rzuciła w Sasuke.

– Przestań! – powiedziała głośno. – Nie zawstydzaj mnie bardziej – oznajmiła nieco ciszej, kuląc się w kącie kanapy. Sasuke uniósł ręce w geście kapitulacji.

– Już nie będę.

– Dziękuję – mruknęła.

– Powinienem powiedzieć ci o wszystkim wcześniej – wypalił bardzo cicho. Kiedy to powiedział, jego wzrok wydawał się zamglony, a w głosie wyczuła ogromny żal.

– Powinieneś. Moja matka także. Nie rozumiem jej postępowania – mruknęła. – Nawet nie chcę spróbować zrozumieć, o co jej chodzi. Często się z nią kłóciłam. Ale to, co się stało ostatnio, było czymś innym. Sasuke – wyszeptała, po czym wstrzymała oddech i łzy stanęły jej w oczach. – To niesprawiedliwe. Boli mnie to, bardzo boli. Co ja mam robić? – Z jej oczu wypłynęło parę łez, które pośpiesznie starła ze swoich policzków.

Sasuke nie powiedział ani słowa. Przysunął się do niej i objął zdrową ręką. Sakura położyła głowę na jego ramieniu i w przypływie chwili zaczęła opowiadać o rozmowie, jaką przeprowadziła ze swoją matką.

Z Sasuke rozmawiało się Sakurze wyjątkowo łatwo. Przy nim nie czuła paniki. Rozmowa była tak zwyczajna. Nic nie było wymuszone. Wystarczyła jedna decyzja, podjęta pod wpływem impulsu, żeby z jej duszy spadł ogromny ciężar. Przez cały czas ich rozmowy, czuła, że jakaś niewidzialna siła przyciągała ją do Sasuke. Miał on w sobie coś, co sprawiało, że łączyło ją z nim więcej niż z kimkolwiek innym, nawet jeśli nie pamiętała o ich wspólnej przeszłości.

Po jakimś czasie zmieniła pozycję na wygodniejszą. Siedziała na kanapie, ze skrzyżowanymi nogami, zwrócona do Sasuke pod niewielkim kątem.

– Martwią mnie te przebłyski wspomnień związane z Satomu. – Podrapała się po szyi i skrzywiła usta w grymasie.

– Co masz na myśli?

– Po pierwsze wiem, że byłam z nim w związku – powiedziała, opuszczając nogi na podłogę. – Na samą myśl o tym robi mi się niedobrze. – Głos Sakury był pełen obrzydzenia. – Po drugie, wiem, że mnie kontrolował. I po trzecie – urwała. Chciała dokończyć, ale nie wiedziała, co powinna powiedzieć.

Schyliła głowę i zmarszczyła brwi, tak jakby chciała pobudzić swój mózg do pracy.

– On mnie jakoś skrzywdził – wyszeptała, wlepiając wzrok w swoje splecione dłonie. – Jestem tego bardziej niż pewna. A ostatnio zauważyłam, że nie powinnam ignorować swoich przeczuć. Wiesz kobieca intuicja i te sprawy – zaśmiała się sztucznie. – I jestem, prawie że pewna, że coś wiesz na ten temat, ale tak potwornie boję się poznać prawdy.

Zapadła niezręczna cisza. Uciekła wzrokiem od niego i w bezruchu wpatrywała się w swoje dłonie.

Dopiła herbatę i odstawiła kubek. Sasuke przyglądał się jej przez chwilę, a potem Sakura wstała, splotła swoje dłonie i wyciągnęła je wysoko, chcąc nieco przeciągnąć zastałe od siedzenia mięśnie. Przeprosiła Sasuke i czmychnęła do łazienki.

Po otworzeniu białych drzwi rozejrzała się na boki. Tak jak przypuszczała, pomieszczenie wydawało się jej bardzo znajome. Pierwszą rzeczą, jaka najbardziej rzucała się w oczy, po wejściu do łazienki było dość duże lustro wbudowane w ścianę. Stojąc przed nim, bez problemu mogła zobaczyć w obiciu całą swoją sylwetkę. Obok lustra – również wbudowane – znajdowały się cztery półki.

Na tej, która była na wyciągnięcie jej ręki dostrzegła flakonik perfum i parę kobiecych kosmetyków, jakiś podkład, tusz do rzęs i pomadkę. Tym, co ją zdziwiło, było to, że w domu posiadała te same perfumy i podkład, do tego pamiętała, że używała podobnej pomadki i tuszu. Trzymając kosmetyki w dłoni, wyszła z łazienki i pomaszerowała do Sasuke.

– To moje? Tak? – Nie rozumiała, dlaczego tak bardzo się gorączkowała, ale myśl, że mógłby zaprzeczyć, przyprawiała ją o zawroty głowy.

– Możesz odetchnąć, są twoje – odpowiedział, nawet na nią nie zerkając.

Usiadła obok niego.

– Dlaczego ich nie wyrzuciłeś? – zapytała, czując ogromny wstyd.

– Zapomniałem? A może uważałem, że nie jest to konieczne?

Uśmiechnęła się delikatnie. Szczerze, nie takiej odpowiedzi się spodziewała. Stawiała raczej na to, że jego odpowiedź będzie bardziej grubiańska, albo będzie próbował ją zbyć.

Potrząsnęła głową.

To by do niego nie pasowało. Sasuke taki nie był. Przynajmniej nie dla niej.

– Odniosę to – powiedziała, unosząc trzymane w dłoniach kosmetyki. W łazience odłożyła je na miejsce. Przez dłuższą chwilę zatrzymała się przed lustrem i uważnie przyjrzała swojej sylwetce.

– Długo będziesz tak stać i się patrzeć? – Drgnęła, gdy usłyszała głos Sasuke. Przechyliła głowę w jego stronę. Stał oparty o framugę drzwi. Pod wpływem jego intensywnego wzroku poczuła, że jej twarz momentalnie czerwienieje.

Schylił głowę tak, jakby się nad czymś zastanawiał, po czym zrobił parę kroków i znalazł się zaraz za nią.

Sakura, wpatrując się w odbicie ich sylwetek w lustrze, poczuła jakieś znajome uczucie.

Będąc jedynie w bieliźnie, przyglądała się swojemu odbiciu w lustrze. Zanim zaczęła spotykać się z Sasuke nie myślała zbyt często o swoim ubiorze, ciele, a nawet swojej urodzie. Później zaczęła dostrzegać pewne niedociągnięcia. Co stawało się dla niej coraz bardziej męczące.

Czuła się nieswojo, gdy wychodząc z Sasuke na miasto, kobiety robiły do niego ukradkowe zaloty. Były bardzo piękne, zgrabne, modnie ubrane. Mogła się założyć, że gdyby jej obok nie było, któraś z nich wylądowałaby z nim w łóżku. Nie ukrywała, że czuła się o niego zazdrosna. Sasuke był przystojnym i pociągającym mężczyzną, więc nie było w tym nic dziwnego, że przykuwał uwagę kobiet.

Położyła swoje dłonie na biodrach i stanęła bokiem do lustra. Wyglądała jak płaska deska. Ani jędrnej pupy, ani pełnych piersi. Nawet twarz miała dość zwyczajną. Nie dziwne więc, że niektóre z napotkanych kobiet udawały, że jej nie widzą. Czasami, kiedy byli gdzieś razem, podchodziły i tak nachalnie się do niego przystawiały, nie zwracając na nią najmniejszej uwagi.

Ufała mu, ale mimo tego w jej głowie tkwiła jakaś wątpliwość. Taka niepewność, która sprawiała, że zaczynała czuć się źle z samą sobą. Próbowała to ignorować. Jednak problem zdążył już się zakorzenić w jej głowie i czasami powracał, potęgując tylko wątpliwości.

Mogła się założyć, że Sasuke już dawno o tym wiedział. Albo się domyślał. A jedynym powodem, przez który nie poruszył tego tematu, było czekanie, aż ona sama to zrobi.

– Sasuke – zawołała. – Możesz przyjść na chwilę do łazienki. – Usłyszała jego mruknięcie i lada moment pojawił się w drzwiach.

– Co jest?

Momentalnie posmutniała. Zagryzając mocno swoją dolną wargę, wzruszyła ramionami.

– Heej. – Zrobił dwa kroki i stanął naprzeciw niej. – Co się stało? – zapytał z taką czułością w głosie, że jej serce prawie zrobiło fikołka. Kochała to, że tak szybko dostrzegał, że coś było nie tak.

Ujął jej twarz w swoje ciepłe dłonie.

– Czy ja ci się podobam? – zapytała, spuszczając z niego swój wzrok.

– Wątpisz w to? – zapytał delikatnie, chwytając jej podbródek dwoma palcami i zachęcając, żeby na niego spojrzała. Sasuke zirytowany tym, że nic nie odpowiedziała, zmarszczył mocno brwi.

– Myślisz, że byłbym z tobą, gdybyś mi się nie podobała? Jesteś piękna, inteligentna, pewna siebie. Nie powinnaś się niepotrzebnie niepokoić.

– Nie jestem. Schudłam. Moje piersi są małe, nawet stanik na nich źle leży. Tyłek nie jest tak jędrny, jak powinien, nawet jakoś specjalnie nie wystaje. Wyglądam jak płaska deska. Dosłownie. Z tyłu deska z przodu deska – powiedziała głośno, wskazując na konkretne części ciała dłońmi.

Sasuke zaśmiał się cicho pod nosem, co nie uszło uwadze Sakury.

– Śmiejesz się ze mnie? – warknęła mocno. Odsunęła się od niego trochę i skrzyżowała ramiona na piersi.

– Nie z ciebie, ale z tego, co powiedziałaś. Tak przyznaję ci rację – schudłaś. Miałaś ostatnio sporo na głowie i odbiło się to na tobie. Ja też byłem trochę zapracowany, przez co nie mogłem być często przy tobie. Jednak nie rozumiem skąd ta nagła zmiana. Zauważyłem, że ostatnio jest coś nie tak. Ale nigdy nie wpadłbym na to, że chodzi o twój wygląd.

– Typowe – powiedziała sucho Sakura.

Sasuke przewrócił oczami.

– Musisz być taka irytująca?

Chwycił ją za ramię i ustawił twarzą do lustra, a sam stanął za nią i patrzył na ich odbicie za jej ramieniem. Sakura zaś skupiła swój wzrok na jego oczach. Po jej ciele przebiegł dreszcz, gdy zrozumiała, znaczenie tego spojrzenia. On wręcz pożerał ją wzrokiem.

Zawstydzona wzięła głęboki oddech i wpatrzyła się w swoje odbicie, potem przesunęła wzrokiem po ciele i znów wróciła do twarzy.

– Żeby było jasne. To, co teraz usłyszysz, powiem tylko raz. – Ponownie spojrzała na jego odbitą w lustrze twarz. Patrzył na nią oburzony.

Ręką Sasuke przesunęła się szybko na jej pupę. Pod wpływem tego nagłego dotyku, drgnęła niespokojnie. Co nie powstrzymało mężczyzny od uściśnięcia delikatnie jej pośladka. Ciarki przeszły jej po skórze. Bardzo rzadko dotykał tej części jej ciała w taki sposób.

– Wystarczającą jędrna. – Nachylił się do jej ucha, nie spuszczając z niej wzroku i mówił cichym, spokojnym głosem, co przyczyniło się do zwiększenia napięcia w jej ciele. – Zaokrąglona. Gładka. Jest idealnie wypukła. – Poklepał ją delikatnie. A potem jego dłonie przesunęły się wzdłuż talii. Wciągnęła głośno powietrze. Miał takie ciepłe i szorstkie dłonie. Zatrzymał się na chwilę, jakby się nad czymś zastanawiał. Odsunął swoje dłonie od jej ciała i chwilę później poczuła, jak zdejmował jej stanik. Robił to dość powoli, jakby chciał dać sobie trochę czasu. Nie rozumiała tylko po co. Po chwili stała przed lustrem mając na sobie jedynie majtki. Odruchowo zasłoniła swoje piersi dłońmi, ale kiedy napotkała jego wzrok w lustrze, zobaczyła w nim ostrzeżenie. Niezadowolony potrząsnął głową. Bez słowa opuściła dłonie i wzięła kolejny głęboki wdech. Jej ciało drżało, kiedy przysunął się bliżej i poczuła ciepło jego ciała na swoich plecach. Gdy jego ciepła dłoń otarła  się drażniąco o jej pierś, wciągnęła ze świstem powietrze.

– Miękkie, gładkie.

– Nie są za małe? – Złapał je w dłonie i lekko ścisnął.

– Idealne do moich dłoni.

Szok ją obezwładnił. Nie tylko z powodu tego, co usłyszała. Głównie z powodu tego dziwnie podniecającego mrowienia przebiegającego po jej skórze, gdy dotykał jej ciała.

Dłońmi odgarnął jej włosy z ramienia, odsłaniając jej szyję, po czym przycisnął swoje wargi do skóry tuż pod jej uchem.

– Jesteś idealna. Piękna. I cała moja. – Gdy to powiedział, nie mogła oderwać wzroku od swojego odbicia.

Miała wrażenie, że serce wyskoczy jej z piersi. Dudniło tak mocno, że jego uderzenia czuła w każdej komórce swojego ciała. Jej oczy rozbiegły się po całym ciele, śledząc każdy ruch Sasuke. Każdy odcisk, który zostawiały jego dłonie i usta.

Z szeroko otwartymi oczami wpatrywała się w Sasuke. Jego spojrzenie było pełne pożądania i jakiejś szaleńczej próby tłumienia narastających w nim emocji. Dostrzegła w nich jednak coś jeszcze – iskierkę uczucia i szczerości. Widząc to, odetchnęła z ulgą. To był pierwszy raz, kiedy Sasuke zachował się wobec niej w taki sposób i pierwszy raz jak powiedział jej, że jest piękna.

Fala gorąca zalała jej ciało. Wiedziała, że nie powinna zostawać tu dłużej, nie po tym, co sobie przypomniała. Jej organizm był niczym tykająca bomba.

– Chyba powinnam wracać do domu – oznajmiła zmieszana.

Spojrzał na nią tak, jakby próbował coś rozgryźć. Wlepiła wzrok w podłogę. Kiedy chciała przecisnąć się obok niego w drzwiach, przekręcił się bokiem, robiąc jej miejsce. Chociaż sądziła, że będzie próbował ją zatrzymać. W końcu zdarzyło mu się to kilka razy.

Czuła, że na nią patrzy. Podeszła do wiszącej na haczyku torebki i trzęsącymi się dłońmi zaczęła w niej grzebać.

Sasuke wydał z siebie niezadowolony pomruk.

– Chcesz wrócić do siebie o… – przerwał, aby zerknąć na zegarek – prawie o drugiej nad ranem.

– I tak za długo siedzę ci na głowie. Najpierw odstawiam cyrki, dramatyzuje a później, jak gdyby nigdy nic pojawiam się pod twoimi drzwiami. To kompletny obłęd.

– Nie pierwszy, nie ostatni raz – powiedział z wyraźnym sarkazmem.

Sakura spojrzała na niego z uniesionymi brwiami.

– Co to ma znaczyć? – wypaliła bez namysłu.

– Nic – burknął. – To nie jest odpowiednia pora na powrót do domu. – W jego głosie brzmiało wyraźnie zdenerwowanie. – Wiesz, że możesz zostać.

– Lepiej wrócę. Zadzwonię po taksówkę. – Wygrzebała z torebki telefon i pomachała nim przed twarzą Sasuke. – Możesz być spokojny. Dojadę pod samiutki blok – powiedziała, patrząc na niego z uspokajającą miną. Jednak po wyraźnie jaki przybrała jego twarz, wątpiła, że to podziałało. Udawała, że tego nie dostrzegła. Z listy kontaktów wybrała numer taksówki. Do przyjazdu miała dziesięć minut. Szybko narzuciła na siebie ubranie, a potem siłowała się z zamkiem w drzwiach. Sasuke widząc jej syzyfową pracę, złapał delikatnie za jej dłoń i przekręcił zamknięcie.

Odprowadził ją na dół i czekał, aż pod blokiem pojawiła się taksówka.

– Daj znać, jak dotrzesz do domu. – Skwitowała mu skinieniem głowy.

Popchnęła masywne skrzydło i wyszła na zewnątrz. W połowie drogi mimowolnie zerknęła przez swoje ramię. Sasuke nadal stał w holu i patrzył, jak Sakura szła do samochodu. Zdobyła się na pełen wyrzutów uśmiech. Później już na niego nie spojrzała.

W mniej niż piętnaście minut była już w domu. Od razu po zamknięciu swoich drzwi, nadal w zimowych ubraniach, sięgnęła po telefon i napisała: “Dojechałam. Dobranoc”.

Zaczął się luty, a na dworze było coraz zimniej. Ostatnio nie czuła się zbyt dobrze. Praca dawała jej się w kości, z czego wynikało przemęczenie, do tego dokuczał jej ból brzucha i mdłości. Tamtego dnia siłą woli próbowała powstrzymać chorobę i jak zawsze stawiła się w pracy.

Kiedy weszła do pubu i ogarnął ją specyficzny zapach, pomieszanie odoru ludzkiego potu, alkoholu i zapachu środków czystości, ponownie ogarnęły ją mdłości. Przyłożyła dłoń do twarzy i zakryła nią nos oraz usta, po czym przebiegła wzdłuż sali i schowała się za drzwiami pokoju dla pracowników. Gdy zatrzasnęła je za sobą, doszedł ją piskliwy śmiech Ino, która jakby nigdy nic stała między nogami Saia i trzymała go za biodra, gdy ten całował ją po szyi.

Sakura miała wrażenie, że przez ten widok puści pawia. Była dopiero dziewiąta rano. Nie chciała wiedzieć, jak długo tu są.

Zakochana para nie zwróciła na nią uwagi do momentu, aż zapukała kostkami o drewnianą szafkę. Odskoczyli od siebie jak oparzeni. Haruno przewróciła jedynie oczami i zaczęła się rozbierać z kurtki. Sai mruknął coś w stylu: “To ja was zostawiam”, a Ino próbowała doprowadzić do ładu swój wygląd.

Sakura przygryzła wewnętrzną stronę policzka i potarła swój brzuch. Mdłości minęły tak szybko, jak się pojawiły, jednak w ustach pozostał dziwny niesmak.

Kiedy podeszła do kuchenki i nalała sobie do szklanki wody z czajnika, usłyszała zatroskany głos Ino i poczuła jej dłoń na swoim ramieniu.

– Jesteś strasznie blada! Dobrze się czujesz?

– Tak… chyba tak – przytaknęła Sakura. – Od jakiegoś czasu mam okropne mdłości, jestem cały czas zmęczona i boli mnie brzuch. Myślę, że to jakaś grypa albo zatrucie. Nie odżywiam się ostatnio zbyt dobrze – powiedziała, zerkając przez ramię na Ino.

– Albo jesteś w ciąży! – rzuciła ze śmiechem blondynka. Haruno przełknęła głośno ślinę i natychmiast się wyprostowała, a oczy rozszerzyły się tak bardzo, że o mało nie wypadły jej z orbit.

– Wypluj te słowa! To niemożliwe! – wyrzuciła z podniesionym głosem.

– Spokojnie. – Poruszyła kilka razy dłońmi góra-dół. – Żartowałam tylko – próbowała wybrnąć z niezrozumiałej dla niej sytuacji.

Sakura poczuła, jak żołądek się jej ściska a klatkę piersiową i twarz obejmuje ogień. Sylwetka Ino zrobiła się rozmazana. Sakura gwałtownie złapała się blatu, aby nie upaść.

– Ej! Sakura! Co się dzieje!?

Serce dziewczyny zaczęło mocno walić. Odruchowo złapała Ino za ramię, kiedy ta pomagała jej usiąść na krześle. Przebiegła w myślach minione tygodnie i coś jej się nie zgadzało. Zamrugała i głośno wciągnęła powietrze, które aż zaświstało między jej wargami.

– Napij się – powiedziała Ino, podając jej szklankę z wodą. – Musisz iść do lekarza. Nie możesz tego bagatelizować.

Sakura upiła kilka łyków.

– Tak, muszę – przytaknęła zduszonym głosem, sama nie wierząc w swoje słowa.

Pierwsze obliczenia, jakie przeprowadziła w pamięci, przez Ino zostały trochę zachwiane. Przekalkulowała więc wszystko jeszcze jeden raz, a później dla pewności jeszcze z dwa razy. Otrzymane wyniki wskazywały na to, że jej objawy były czymś innym niż grypa żołądkowo albo zatrucie pokarmowe.

Okres spóźniał jej się półtora tygodnia.

Nie mogła dłużej siedzieć, więc wstała, a zaraz potem trzymając się jedną ręką blatu, drugą szarpała za dekolt bluzki. Było jej strasznie gorąco.

Uniosła głowę i napotkała wzrok Ino, która miała okropnie przejętą minę. Żołądek Sakury ze strachu, nerwów i Bóg wie czego, znów się zacisnął i spowodował kolejną falę mdłości. Upiła kolejne parę łyków, mając nadzieję, że to minie.

– Ej, może weź dzisiaj wolne? Zajmę się wszystkim. Sai mi pomoże.

– Poczekam – oznajmiła. – Jeśli nie przejdzie mi za jakieś piętnaście minut, wtedy się na to zgodzę. Ok?

Ino spojrzała na nią jak na osobę godną politowania.

– Jak wolisz.

Wszedł do pierwszej lepszej apteki po jakieś środki przeciwbólowe. Od rana dokuczał mu straszny ból głowy i nawet kawa nie pomogła. Kiedy tylko przekroczył próg drogerii, jego wzrok zatrzymał się na dziewczynie z różowymi włosami. Kobieta stała za jakąś starszą panią, która akurat płaciła za swoje leki. Przekonany, że to Sakura stanął w kolejce. Miał szczęście, bo dzieliły ich zaledwie dwie osoby. Kiedy podeszła do okienka, przesunął się nieco w prawo, aby mieć lepszy widok na jej twarz.

Nie spotkał jej od tamtego wieczoru. Wszelkie próby kontaktu z nią kończyły się w momencie, kiedy próbował wybrać jej numer. Ona sama też się z nim nie kontaktowała. Nie ukrywał, że irytował go taki stan rzeczy.

Nie chciał podsłuchiwać, ale kiedy usłyszał, o co poprosiła farmaceutkę, aż ścisnęło go w żołądku. Momentalnie cofnął się do poprzedniego miejsca. Zamroziło go. Z szeroko otwartymi oczami wpatrywał się w przestrzeń. Nawet nie zauważył, kiedy Sakura wyszła z apteki.

Usłyszał chrząknięcie, potem poczuł, jak jakaś kobieta szturcha go w ramię i nakazuje się ruszyć. Wystękał przeprosiny, po czym zerwał się z miejsca i wybiegł z apteki. Na chodniku nerwowo rozejrzał się na boki. Sakura stała nieopodal, zwrócona do niego tyłem. Natychmiast poderwał stopy od podłoża i pobiegł w jej stronę.

Dławienie w gardle stawało się tak silne, że z trudem przełknęła ślinę. Jak sparaliżowana gapiła się w zawartość torebki. Ściskała swoje palce tak mocno, że lada chwila połamałaby je.

Próbowała jakoś ułożyć w całość ten chaos w jej głowie, ale nie dała rady. Myślenie o potencjalnej ciąży było zbyt trudne. Jeśli wynik okazałoby się pozytywny, co powinna zrobić? Powiedzieć Sasuke?

Opuściła dłoń, razem z torebką wzdłuż ciała i wpatrywała się w swoje buty. Jej stopy i dłonie zaczęły marznąć.

Miała wrażenie, że otoczyła ją jakaś szczelna, niewidzialna bańka. Odgłosy ludzi na ulicy stały się przytłumione. Miała się ruszyć z miejsca, ale kierowana jakimś dziwnym przeczuciem, podniosła wzrok. Jej włoski na karku stanęły dęba i usłyszała, jak ktoś ją wołał.

– Sakura. – wzdrygnęła się na dźwięk jego głosu. Kiedy zorientowała się, że stoi przed nią Sasuke, przeszył ją zimny dreszcz. Każda komórka jej ciała eksplodowała. Czuła jak mózg w środku jej się gotuje. “Nie błagam. Odejdź, proszę. Tylko nie ty”, jęczała w myślach.

Natychmiast odsunęła się od niego i schowała torebkę za plecy.

Zobaczenie go po prawie trzech tygodniach było tak, jakby zobaczyła go po raz pierwszy. Jego ciemne włosy opadły mu na twarz, zasłaniając ciemne oczy, pełne jakieś nieodgadnionej emocji. Stała jak wryta i wpatrywała się w niego z wytrzeszczonymi oczami. Każdy centymetr na jej skórze pokryła gęsia skórka. Usta miał lekko rozchylone – jakby chciał coś powiedzieć. Miał denerwująco spokojną minę, aczkolwiek jego głos zdradzał wyraźnie zdezorientowanie.

– Co się dzieje? – zapytał. Jej serce stało się kruche jak porcelana. Miała wrażenie, że jeżeli nabierze powietrza lub coś powie, ono pęknie. Czuła się tak spięta, że jej nogi prawie odmówiły jej posłuszeństwa. Miała wrażenie, że jej ciało przygniata jakiś ciężar. Tak ogromny, że przez jej gardło ledwo przechodziły słowa.

– Nic. Przepraszam, ale spieszę się. – Próbowała uciec – zareagowała instynktownie. Wbrew własnej woli, ale nie potrafiła się powstrzymać. Zaczerpnęła gwałtownie powietrza, kiedy niespodziewanie złapał ją mocno za ramię i uniemożliwił ucieczkę. Zasłoniła dłonią usta i zacisnęła oczy tak mocno, że aż ją bolało. Kiedy je ponownie otworzyła Sasuke nadal na nią patrzył, stojąc bez ruchu. Nadal ją trzymał, lecz jego uścisk trochę zelżał.

– Stałem za tobą w kolejce, słyszałem, co kupiłaś.

“Nie, nie nie nie” jęczała w myślach. Jego obecność jeszcze bardziej wszystko skomplikowała. Żołądek zacisnął jej się w supeł i zebrało jej się na mdłości.

– Boję się – wyznała szeptem i jednocześnie coś ją ucisnęło w piersi. Pochyliła głowę i wsunęła zmarznięte ręce do kieszeni. Próbowała oddychać głęboko, ale jej oddech był nierówny, przerywany. Zastanawiała się, czy Sasuke po tym, co usłyszał, denerwuje się tak samo, jak ona. Gapiła się na niego, niezdolna do wypowiedzenia jakiegokolwiek słowa.

Sasuke nie odpowiedział. Jego dłoń, którą zaciskał na jej ramieniu, przesunął na kark, a potem zdecydowanie przyciągnął Sakurę do siebie i objął. Zesztywniała i ze świstem wciągnęła powietrze. Zrobił to tak niespodziewanie, że nie wiedziała jak zareagować, potrafiła jedynie stać, z policzkiem przylepionym to jego piersi, okrytej miękką, szarą kurtką. Kiedy oparł brodę na czubku jej głowy, zacisnęła powieki, żeby powstrzymać napływające łzy.

– Pójdę z tobą.

Gdy słowa Sasuke dotarły do jej uszu, początkowo chciała odmówić. Jednak widząc jego dziwnie zgnębione spojrzenie, wiedziała, że nie powinna odmawiać. Ta sprawa dotyczyła tak samo jego, jak i jej.

Zaraz po powrocie do domu położyła siatkę na stole w kuchni. Usiadła na krześle, oparła łokcie o blat i przeciągnęła dłońmi po twarzy. Sasuke stał tuż obok niej. Przez całą drogę był tak cholernie milczący i zamyślony, że ta cisza między nimi, aż ją bolała. Bała się, że ma jej to za złe. Zabezpieczyli się. Pamiętali o tym. Nie chciała dopuścić do swojej głowy, że coś mogło nie zadziałać. Swój zły stan zdrowia tłumaczyła sobie, stresem, niedożywieniem. Nie mogła być przecież w ciąży.

– Boję się, Sasuke – szepnęła. Czuła, że głos jej się łamie. Z wielką trudnością wypowiedziała te kilka słów.

– Musisz zrobić test Sakura – powiedział ze stoickim spokojem i położył dłoń na jej ramieniu, chcąc dodać Sakurze nieco otuchy. Tym prymitywnym gestem chciał także przekazać dziewczynie, że był obok.

Zaczęła kiwać głową. Wiedziała o tym, wiedziała. Ale strach przed pozytywnym wynikiem był tak obezwładniający, że nie potrafiła nawet unieść swojej głowy, żeby spojrzeć na Sasuke.

Mężczyzna zabrał rękę z jej ramienia i złapał za leżącą na stole torebkę. Sakura powędrowała wzrokiem za jego dłonią, kiedy ta przesuwała się coraz bliżej niej. Testy ciążowe znalazły się tuż przed nią. Powoli, niczym robot, przekręciła swoją głowę i spojrzała na Sasuke. Czuła jak łzy piekły ją pod powiekami. Przyłożyła zimną dłoń do ust i zaczęła kręcić głową.

– Ja nie dam rady – powiedziała płaczliwie. – Boję się, a co jeśli wyjdzie pozytywny?

Sasuke przekręcił jej krzesło, aż pisk rozległ się po pomieszczeniu, żeby siedziała przodem do niego. Przykucnął i delikatnie ujął jej dłoń. Wpatrywał się  w nią przez chwilę i powoli zataczał na niej kółka. Wydawał się pochłonięty swoimi myślami. Po jakichś paru minutach jego dłoń zacisnęła się na jej palcach i spojrzał na nią pełnym determinacji spojrzeniem. Była tak zszokowana i przerażona, że mogła tylko na niego patrzeć i mrugać.

– To będę przy tobie i pomogę ci.

Serce Sakury zaczęło przerażająco łomotać. Nawet nie zdążyła się pozbierać po szokujących wydarzeniach, jakie dotknęły ją w ciągu ostatnich tygodni. Trudno jej było przełknąć prawdę, a teraz los rzucał jej pod nogi kolejne kłody.

Ostrożnie otworzyła opakowanie, wyciągnęła tester i poszła do łazienki. Kiedy skończyła, odłożyła próbnik na umywalkę. Wpatrywała się w niego przez chwilę, po czym zaraz wybiegła z łazienki.

Sasuke siedział przy stole i głowę miał schowaną w dłoniach. Jego lewa dłoń była już bez temblaka, co prawdopodobnie świadczyło o jej lepszej kondycji.

Usiadła w fotelu i pogładziła uda, chcąc nieco uspokoić drżące nogi. Łomotanie serca było okropnie uciążliwe. Dudnienie rozchodziło się po całym ciele, powodując, że rumień oblał jej policzki. Twarz od gorąca piekła ją niemiłosiernie. Dotknęła dłońmi swoich policzków i potrząsnęła głową. Nie chciała poznać wyniku. Nie była na to gotowa. Nawet nie wiedziała, ile czasu minęło od opuszczenia łazienki. Nawet nie ustawiła minutnika. Bo po co? Zostawiła test na umywalce, bo uznała, że niezbyt stosownym posunięciem byłoby przyniesienie go do kuchni.

– Dasz radę sprawdzić? – Jego czuły głos, spowodował, że zwróciła na niego swoją uwagę. Zazdrościła mu, że był tak bardzo spokojny. Ale może tylko udawał?

Sasuke wstał i podszedł do niej. Nawet na chwilę nie spuściła z niego swojego wzroku.

– Zostaniesz dzisiaj ze mną, niezależnie od wyniku – zapytała z nadzieją w głosie.

– Tak – odparł ochryple. Przez krótki moment miała wrażenie, jakby to słowo z jakąś trudnością opuściło jego usta, ale ta odpowiedź spowodowała, że nabrała nieco siły. Przygryzła dolną wargę, zacisnęła dłonie w pięści i poszła do łazienki. Od wejścia od razu skupiła swój wzrok na białym teście, który leżał na umywalce.

Do oczu napłynęły jej łzy. “Uspokój się”, powtarzała sobie w myślach jak mantrę, ale to nic nie dawało. Musiała powtórzyć test – dla pewności. Biegiem wróciła do kuchni, minęła zaskoczonego Sasuke, zabrała testy i zamknęła się w łazience.

Z sercem w gardle, zaciskając po bokach umywalki dłonie, uważnie obserwowała tester, aż ukazał się wynik.

Każdy z zakupionych testerów dał ten sam rezultat.

Zamknęła za sobą z trzaskiem drzwi. Pomaszerowała do Sasuke i objęła go swoimi drobnymi rękami, opierając swój policzek o jego klatkę piersiową. Jej kościste, drobne ciało przylgnęło do niego tak mocno, że miał trudności ze złapaniem oddechu. Minęła chwila, zanim jego oszołomienie ustąpiło i odwzajemnił jej uścisk, a jego serce ponownie zaczęło przerażająco łomotać. Wiedział, że Sakura to zauważyła. Zadarła brodę do góry i spojrzała na niego zaszklonymi oczami. Na ten widok przycisnął ją tylko mocniej. Czyżby jednak? Otworzył usta, chcąc ją zapytać o wynik, jednak Sakura go ubiegła.

– Negatywny. Sasuke. Nie jestem w ciąży.

Usłyszał jedynie pierwsze wypowiedziane przez nią słowo. Jego puls powoli słabł, oddech się uspokajał.

– Ulżyło ci prawda? Powiedz, ulżyło ci? – Jej dziwnie niespokojny głos wybudził go z transu. Patrzyła na niego z jakąś dziwną nadzieją. Trochę tego nie rozumiał.

– Nie wiem – odparł szczerze.

Poczuła, że robi jej się niedobrze. Odsunęła się od Sasuke, wyminęła go i podeszła do kanapy. Sięgnęła po koc i nakryła się nim, aż pod brodę. Sasuke milczał, kiedy usiadał na drugim końcu kanapy, a potem nieco się przesunął. Potrzebowała go teraz tak bardzo, że w nosie miała to, co przez ostatnie tygodnie zaszło między nimi. Zacisnęła oczy, chcąc powstrzymać napływające łzy. Schowała swoją głowę w koc i oparła się o ramię Sasuke.

– Przepraszam, tak bardzo cię przepraszam – wyszeptała przez łzy.

Sasuke spiął się na twarzy, zamknął oczy. Złapał za kant koca i wsunął się pod niego, chcąc być bliżej dziewczyny.

– Nie masz za co przepraszać. To tylko nerwy. Spanikowałaś, ja także. – Dotknął ustami jej czoła.

– Tracę nad tym wszystkim kontrolę. Nad swoim życiem, swoją przeszłością. Ciągle tylko dramatyzuję, popadam w histerię. Gubię się w tym wszystkim.

Spojrzał na nią ze zmarszczonymi brwiami. Trochę nie rozumiał, do czego zmierzała, a sposób, w jaki to powiedziała, sprawił, że zaczął się martwić, jednak mimo tego zdecydował się jej wysłuchać.

– A teraz czuję się tak – zamilkła na moment, jakby szukała odpowiedniego słowa do opisania tego, co czuje. – Nie wiem nawet jak! – powiedziała, unosząc o pół tonu głos. – Los robi sobie ze mnie jakieś żarty. Okres spóźnia mi się ponad tydzień. Miałam mdłości, ciągle byłam zmęczona. Cholernie się bałam. Gdyby test okazał się pozytywny. Nie poradziłabym sobie.

Sasuke otoczył ramieniem jej małe ciało.

Przez ten gest coś w niej pękło. Już dłużej nie mogła zapanować nad piekącymi łzami. Obraz Sasuke stał się zamazany, ale jego obecność była silniejsza niż kiedykolwiek. Czuła się jak przegrany. Zdawała sobie sprawę, że schrzaniła sprawę i z Sasuke, i ze swoją matką. Nie miała pojęcia jak to naprawić, jak zrobić pierwszy krok. Była kompletnie ogłupiona.

Po twarzy spłynęły jej ogromne łzy, a jej klatka piersiowa unosiła się gwałtownie pod wpływem urywanego, zapierającego dech, szlochu.

Płakała tak długo, aż w końcu zasnęła.

Nie wiedziała jak długo spała. Obudziła się, gdy na dworze panowała już czarna noc. Mrugała ciężkimi powiekami, próbując je nieco ożywić, ale były tak ciężkie i opuchnięte, że aż ją bolały. Nie miała nawet siły, aby się podnieść czy przekręcić. Przez szkło w drzwiach do jej sypialni nie wpadało żadne światło, nie słyszała żadnych dźwięków. Sasuke wyszedł. Zostawił ją. Poczuła się zawiedziona.  

Wyciągnęła rękę i wymacała włącznik. Zapaliła światło i rozejrzała się po pokoju. Leżała na swoim łóżku ubrana i przykryta jedynie kocem. Przejechała dłonią po twarzy i spojrzała na ubrudzone tuszem opuszki palców. Niechętnie przerzuciła nogi przez brzeg łóżka. Na szafce obok dostrzegła wyrwaną z notesu kartkę. Wzięła ją do ręki i przeczytała.

“Musiałem na chwilę wyjść. Zamknąłem Cię od zewnątrz. Możesz być spokojna. Wrócę.”

Powolnym krokiem powędrowała do łazienki. Chciała wziąć szybki, pobudzający prysznic. Ze ściśniętym gardłem spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Wyglądała strasznie. Wiedziała, że nie powinna pozwolić, aby złe samopoczucie przejęło górę nad jej i tak już spapranym życiem.

Stanęła pod prysznicem i pozwoliła, żeby strumienie wody spływały po jej ciele. Ten kojący dotyk nie trwał zbyt długo – ogarnęło ją jakieś okropne uczucie, którego nie mogła się pozbyć. Czuła się tak, jakby zrobiła coś niewyobrażalnie złego.

Wyszła ubrana z łazienki. Powlokła swoje zmęczone ciało do kuchni, nalała sobie wody w szklankę i usiadła na krześle, twarzą do drzwi, zza których parę minut później wyłonił się Sasuke.

– Wstałaś – zauważył, przechodząc przez próg. Zaciskając wargi, pokiwała głową. – Jak się czujesz?

– Bywało lepiej – odparła smętnie. Obserwowała, jak zdejmował z siebie kurtkę. Zdziwiła się, że mimo złamanej ręki szło mu to tak sprawnie.

– Powinnaś iść do lekarza – upomniał. Potrząsnęła głową, jakby wyrwała się z jakiegoś transu.

– Wiem, zrobię to jutro.

– Myślisz, że będziesz w stanie coś zjeść? – zapytał, a Sakura pokręciła głową. Chwilę później zaburczał jej brzuch, a na twarzy pojawił się dorodny rumieniec. – To na co masz ochotę?

– Co powiesz na naleśniki? – zagaiła z widocznie udawanym entuzjazmem.

– Brzmi spoko.

Haruno krzątała się po kuchni i ciągle próbowała odesłać do pokoju Sasuke. Chciała go wyręczyć ze względu na złamaną rękę.

– Mógłbyś usiąść? Poradzę sobie. To tylko jajka, mąka i mleko – powiedziała, wystawiając na blat po kolei każdy produkt.

– Powinnaś odpocząć – odparł. Oparła dłonie na swoich biodrach i ustała twarzą do Sasuke. Mężczyzna znajdował się tak niebezpiecznie blisko, że aż zaparło jej tchu. Uniosła brodę i z determinacją w oczach powiedziała:

– Sama je zrobię. Serio. Dam radę. Nic mi nie jest. – Uchiha uniósł ręce w geście kapitulacji. Przesunął się obok dziewczyny i oparł o blat, tak żeby jej nie przeszkadzać, ale wciąż być blisko.

Na dużym talerzu w dość szybkim tempie powstał stos naleśników. Zanim Sakura skończyła smażyć Sasuke zajął się ustawieniem talerzy na stole, a także zrobieniem herbaty.

– Mówię ci, lepszych nigdzie nie zjesz! – powiedziała dość wesołym głosem, siadając do stołu.

– Uwierz mi, stęskniłem się za twoimi naleśnikami. – Twarz Sakury ponownie przybrała czerwony kolor, do tego przez jej ciało przebiegło przyjemne ciepło. Próbując ukryć swoje zawstydzenie, zajęła się jedzeniem.

– Wiesz – zrobiła nieco dłuższą pauzę – kiedy chodzi o ciebie, jestem strasznie ufna, a nawet naiwna. Nawet długo się na ciebie gniewać nie potrafię. Za dużo dramatyzuję.

– Zdarza ci się – odparł z lekkim grymasem. Popatrzył na swój kubek, a potem spojrzał w stronę okna.

Westchnęła ciężko, otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale Sasuke był szybszy.

– Kiedy wyjechałem, bałem się, że gdy wrócę, to będzie już dla nas za późno, ułożysz sobie życie, zapomnisz o mnie. Ale kiedy przyszedłem do ciebie. Przyjęłaś mnie z otwartymi ramionami. Bez zbędnych pytań, żadnego krzyku, złości. Jednak to, co zrobiłem, odbiło się w jakiś sposób na tobie.

– W jaki sposób? Opowiesz mi o tym?

Na jego twarzy pojawił się taki smutek, że poczuła nagłe wyrzuty sumienia.

– Jeśli chcesz – odparł z niewesołym uśmiechem, zerkając na nią. Z niepewną miną przytaknęła mu.

Był środek nocy. Cicho otworzył drzwi i wszedł do mieszkania. Próbował przedrzeć się do sypialni jak najciszej. Nie chciał obudzić Sakury. Dłonią wymacał włącznik światła i nacisnął go. Zamarł, kiedy zobaczył jaki chaos panuje w pomieszczeniu. Książki, przybory piśmiennicze, jakieś papiery walały się po podłodze, a pod jego nogami leżały kawałki potłuczonego wazonu.

Włoski na karku stanęły mu dęba. W gardle poczuł narastającą gulę i ogarnął go strach. Ruszył do sypialni, ale nie zastał w niej Sakury. Sprawdził w łazience – też nic.

Nogi miał jak z waty, a przerażenie zaczęło narastać. Dostrzegł ją, kiedy wszedł do kuchni. Siedziała skulona w rogu. Widząc ją, poczuł się tak, jakby spadł z niego ogromny ciężar. Przez ścianę odgradzającą kuchnię od pokoju nie zobaczył jej od razu po wejściu do mieszkania. W okamgnieniu znalazł się przy niej. Nie rozumiał, dlaczego nie zareagowała, jak jej szukał, przecież powinna go słyszeć.

Dotknął jej ramienia i delikatnie nią potrząsnął. Poruszyła się niespokojnie. Podniosła powoli głowę. Jej powieki lekko się uniosły i spojrzała na niego nieobecnym, zamglonym wzrokiem, w którym czaił się ból i przerażenie.

– Sakura, co się stało? – zapytał łagodnie. – Odezwij się, proszę – powiedział błagalnym tonem. Jej wzrok błądził po jego twarzy. Spojrzenie powoli jakby zaczęło się przejaśniać. Nie wiedział, co powinien zrobić. Bał się wykonać choćby najmniejszy, nieprzemyślany ruch. Nie chciał jej jeszcze bardziej wystraszyć.

Powoli zaczęła prostować swoją sylwetkę. Wyciągnęła rękę i zamachnęła się.

Dostał w twarz. Z liścia.

Nie był przygotowany na cios. W oczach mu pociemniało, a ciśnienie rozsadzało czaszkę. Gwałtownie złapał ją za rękę. Mimo że nie było to silne uderzenie, był nim kompletnie zaskoczony.

Wlepił w nią swoje spojrzenie. Wpatrywała się w niego ze zgnębioną miną.

– Tak cholernie się bałam! – Wpadła w jego ramiona tak gwałtownie, że o mało nie upadł. Otoczyła go rękami i zaczęła głośno płakać. – Bałam się, że znowu odszedłeś. Nie mogłam się do ciebie dodzwonić. Nikt nie wiedział, gdzie jesteś. Bałam się.

Dokładnie pamiętał, że zanim padł mu telefon wysłał jej sms’a, w którym powiadomił ją, że wróci dopiero późnym wieczorem i że nie ma jak podładować komórki. Nie chciał, żeby się denerwowała. Ale z jakiejś przyczyny nie otrzymała tej wiadomości. Była tak śmiertelnie przerażona tym, że ponownie ją opuścił.

Serce łomotało mu tak mocno i czuł, że lada chwila pęknie. Tulił ją do siebie bardzo długo, ciągle powtarzając, że jest przy niej i nigdzie się nie wybiera. Po jakimś czasie Sakura powoli przestawała płakać, a jej oddech był coraz bardziej miarowy. Kiedy całkowicie się uspokoiła, rozluźniła swój uścisk, cofnęła się i spojrzała mu w oczy.

– Nie zostawiaj mnie – szepnęła. Przechylił głowę i wyciągnął do niej rękę, odgarniając jej włosy z czoła.

– Nie zostawię. Nigdzie się nie wybieram.

Spojrzała na niego i uśmiechnęła się smutno. Ból, jaki malował się na jej twarzy, sprawił, że Sasuke wreszcie zrozumiał jaki błąd popełnił, odchodząc wtedy od niej.

– Nie wiedziałam gdzie Cię szukać.

– No już spokojnie – powiedział łagodnie i wziął ją na ręce. Wtuliła w niego swoje drobne ciało. Zaniósł ją do pokoju. Oboje położyli się na łóżko. Wtuliła się w niego, a jej dłonie mocno okalały jego ciało. Chyba do tej pory nie zdawał sobie sprawy, ile ona miała siły.

– Nie odchodź – wychrypiała. – Drugi raz ci nie wybaczę.

– Nie odejdę – odparł cicho.

Przesunęła dłonią po jego ramieniu i dotknęła palcami jego policzka. Zadarła do góry brodę i przylgnęła mocno swoimi ustami do jego ust.

Gapiła się w niego z szeroko otwartymi oczami i rozchylonymi ustami. Była zaskoczona, ale jednocześnie szczęśliwa. Kiedy powiedział, jak strzeliła mu z liścia, miała ochotę się śmiać.

To, co opowiedział jej Sasuke wydawało się bardzo znajome. Nawet po wypadku parę razy zdarzyło jej się popaść w taką złość, że zniszczyła kilka talerzy podczas zmywania, bo akurat coś sobie ubzdurała. Czasami miała wrażenie, że na siłę szuka sobie problemów. A kiedy już jakiś wynajdzie, ten zaprząta jej głowę tak bardzo, że nie potrafi się skupić na niczym innym. Do tego dochodził przytłaczający strach i niepewność.

Jej twarz wykrzywiła się w grymasie i bardzo mocno zamknęła powieki, marszcząc przy tym czoło. Ogarnął ją nieprawdopodobny ból głowy. Przyłożyła zimne dłonie do czoła, w nadziei, że to pomoże.

– Co jest? – zapytał wyraźnie zaniepokojony Sasuke.

– Nie wiem. Strasznie rozbolała mnie głowa. – Pochyliła się do przodu i mocno uciskała skronie. Ból promieniował od oczodołów do potylicy. Sakurze wydawało się, że jej czaszka płonie.

Słyszała, jak Sasuke krząta się po kuchni, ale nie zamierzała protestować.

– Tu masz środek przeciwbólowy. – Powiodła wzrokiem za jego dłonią. Na stoliku stała szklanka z wodą i szaro-pomarańczowe opakowanie przeciwbólowych tabletek. Potrząsnęła głową, otworzyła pudełeczko i wyjęła jedną pastylkę. Włożyła ją do ust i popiła wodą, opróżniając całą szklankę.

Położyła się skulona na kanapie. Przymknęła oczy, czekając, aż ból minie.

Jej powieki zrobiły się tak ociężałe, że nie mogła utrzymać ich otwartych. Walczyła z tą sennością, nie chciała znowu zasnąć i obudzić się sama – bez Sasuke. Może jeszcze niedawno chciała trzymać się od niego z daleka i niczego nie komplikować, ale to była kompletna bzdura. Jednak nie potrafiła zignorować tego łomotania w klatce piersiowej, kiedy Sasuke był obok lub ktokolwiek o nim wspominał. W chwili kiedy zatrzymał ją przy tej aptece, a jeszcze później w mieszkaniu, kiedy powiedział, że będzie przy niej, zrozumiała, że mogłaby się w nim ponownie zakochać. Albo istniało wielkie prawdopodobieństwo, że już była w nim zakochana. Przecież, nawet jeśli o nim zapomniała, nie tak łatwo było pozbyć się niektórych uczuć. A ona już od początku była nim oczarowana.

Dostała nagłego skurczu, który złapał ją znienacka. Skuliła się i złapała za brzuch. Sasuke natychmiast usiadł obok, po czym położył swoją dłoń na jej kostce.

– Co jest?

– Zaraz przejdzie – wydusiła przez zaciśnięte zęby. – Za chwileczkę. – Przesunął dłonią wzdłuż jej nagiej łydki i zatrzymał się na kolanie.

Ból przeszedł tak szybko, jak się pojawił. Sasuke nadal masował jej łydkę. Zaprzestał wykonywanej czynności w momencie, kiedy Sakura usiadła. Siedział bardzo blisko niej. Zaglądał jej głęboko w oczy i żołądek fiknął jej kolejnego koziołka. Kiedy powoli wypuścił powietrze z ust, poczuła jego oddech na swoim policzku.

Nie wiedziała, czy było jej gorąco ze zdenerwowana, czy z podniecenia. Głos uwiązł jej w gardle. Nie potrafiła wykrztusić słowa. Czuła narastające między nimi napięcie. Chciała go dotknąć, pocałować. Tylko raz. Tylko jeden krótki pocałunek. Nic więcej.

Nie broniła się przed tym, wręcz przeciwnie. Zmusiła się do parcia naprzód i jej wargi, delikatnie nieco nieśmiało dotknęły jego ust. Pierwszy pocałunek po prawie miesiącu był dla niej szokiem. Tak dawno go nie całowała, że gdyby zwlekała jeszcze tydzień lub dwa zupełnie zapomniałaby jakie to uczucie. Wpiła się w niego z zapartym tchem, niezdolna ukryć jak na nią działał. Początkowo pocałunek był bardzo powolny, niepewny, zupełnie jakby Sasuke chciał sprawdzić, czy może pozwolić sobie na więcej. Chcąc mu ułatwić decyzję. Złapała w dłonie jego policzki i przysunęła się bliżej, pogłębiając tym samym pocałunek. Usłyszała, że jęknął cicho. Ten krótki odgłos wywołał u niej kolejną falę gorąca. Ich usta mocniej do siebie przywarły. Pocałunek był intensywny, ale brak w nim jakiejkolwiek finezji, zupełnie jakby próbowali pochłonąć siebie nawzajem. Objęła go za szyję, chcąc się znaleźć jeszcze bliżej niego. Oddawała pocałunki z tą samą żarliwością. Sasuke czuł, jak zaczyna kręcić mu się w głowie, miał wrażenie, że zaczyna tracić nad sobą kontrolę. Sakura usiadła na jego kolanach, oplatając go nogami.

Nie chciała, żeby przestał jej dotykać i całować. Jej całe ciało płonęło. Przesunęła palcami po jego plecach. Sasuke w odpowiedzi przesunął ręce na jej talię. Lewą dłonią ją objął, zaś prawą włożył pod rąbek jej koszulki.

Puls jej przyspieszył — nie potrafiła tego powstrzymać. Nie umiała zamaskować urywanego oddechu, reakcji na dotyk Sasuke. Jego dłonie rozpalały jej skórę.

Był jedynym mężczyzną, który tak na nią działał. Ich więź sięgała głębiej, niż sobie wyobrażała. Był wyjątkowy. Czuła to już od początku. Pragnęła tego mężczyzny. Potrzebowała go.

Gdy dłoń Sasuke otarła się o jej nagą pierś, jęknęła mu prosto w usta. Czuła na sobie jego ciepłą i ciężką dłoń. I nagle straciła nad sobą panowanie. Naparła na niego jeszcze mocniej i bezwiednie zagryzła jego dolną wargę z taką siłą, że aż poczuła na języku miedziany posmak. Zaskoczona przerwała pocałunek. Przeraziła się, gdy dostrzegła krew na ustach Sasuke.

– O matko! Przepraszam! – Niemały wstyd i zażenowanie namalował się na jej twarzy. Sasuke dotknął swojej wargi i spojrzał na ubrudzone krwią opuszki palców. Z jego krtani wydobył się stłumiony śmiech.

– To nic – odparł, zlizując krew ze swoich ust. Po czym ponownie przywarł nimi do warg Sakury.

Kiedy leżała w łóżku, czuła zapach Sasuke. W pokoju było ciemno i ciepło. Uchiha zasypiał, tuląc ją w ramionach. Jego cichy, spokojny oddech sprawiał, że czuła się bezpiecznie.  Do tej pory nie chciała dopuścić do siebie myśli, że za nim tęskniła – ale tak było. Z każdym ich kolejnym spotkaniem, dotykiem, pocałunkiem zaczynała zapominać o tych wszystkich złych rzeczach, o kłamstwach.

Leżała na wznak, z ramieniem Sasuke przerzuconym przez brzuch. Słuchała jego oddechu i delikatnie gładziła jego gips. Jeśli dobrze policzyła, za jakieś dwa tygodnie powinno go już nie być.

Przesunęła palcami wzdłuż jego ręki i dotknęła jego twarzy. Nagle otworzył oczy, co spowodowało, że poruszyła się gwałtownie.

– Śpij – polecił. Irytował ją ten jego władczy ton, ale w niektórych momentach był on dla niej wyjątkowo uroczy.

– Nie mogę – odpowiedziała. Sasuke przekręcił się na plecy i rozłożył ramiona. Sakura jak na zawołanie przytuliła się do niego i położyła głowę na jego piersi. Uchiha objął ją mocno i pocałował w czubek głowy. Przymknęła powieki i wdychała jego tak bardzo znajomy zapach. Kiedy poczuła, że jej powieki powoli się zamykają, uniosła trochę głowę i dotknęła ustami, ust Sasuke, składając na nich mocny pocałunek.

No, no, no... to znowu troszeczkę mnie nie było ;( Wybaczcie! Mam nadzieję, że długość rozdziału Wam to wynagrodzi, bo cwaniak wyszedł strasznie długi (jak na mnie). Chociaż miał być jeszcze dłuższy, ale jedną scenę dam w 12 :D 

Odzywajcie się! Miło jest poczytać, co tam sądzicie o rozdziale itd. Wtedy bardziej motywuję się do pisania, serio;p No i mogę trochę czytelników poznać. ♥

Do następnego! Mam nadzieję, że szybciej!